مولف محترم در اين مقاله که در حقيقت دنباله کاوش‌هاي عرفاني و تأملات روحي – عاطفي خود است، کوشيده است ضمن برشماري اوصاف و خصايل عرفان اسلامي و وجود و حضور اين اوصاف در منابع اوليه و اصلي دين اسلام و نيز در ميان نسل‌هاي اوليه‌اي که عموماً ياران پيامبر (ص)، شاگردان آن‌ها و افراد متعبد بودند، اين حقيقت را بيان کند که عرفان و تصوف نه تنها جلوه‌اي نو پيدا يا مسلکي الصاقي به دين اسلام نيست، بلکه نوع حقيقي و خالص آن، از جمله لوازم گريز‌ناپذير و حتي ضروري دين است و چنان‌که در ادامه بيان مي‌کند، سر شکست حرکت‌هاي ديني، پشت‌ پا‌زدن به اين‌گونه تعاليم يا عدم اهتمام جدي به آن است و حتي بيان مي‌کند که اگر در دنياي علم ‌زده و تکنوکرات (فن‌سالار) کنوني نيز معارف حقه الاهي با زبان و بيان عرفاني و در عين حال همگام با امور عقلي و منطقي بيان شود، امکان در آمدن خيل عظيمي از علماي علوم جديد به دايره دين فراهم است.

با اين حال بايد ميان نوع اصيل و سازنده آن با انواع متعدد التقاطي، خرافاتي، باطل‌گرا، ماورايي و ساير جلوه‌هاي منفي آن – که بيش از آن که کارکرد تعالي‌بخش و سازندگي داشته باشد، منفي و خرابکارند و بيش از آن که ناشي از وصال با عين حقيقت باشند، بيانگر نوعي اضطراب روحي و عدم کاميابي در اين عرصه‌اند- فرق‌ نهاد و با آباد کردن و ترويج درست اين شاخه، به يکي از مهم‌ترين اهداف ديني اسلام، يعني توجه به بعد عاطفي افراد، جامه عمل پوشاند.