بنابراين اينکه مي فرماييد: " آيا صحيح است خداوند حکيم، اطاعت مطلق افرادي را که در معرض گناه و خطا باشند بدون هيچ قيد و شرطي واجب نمايد؟"، سخن نادرستي است

وانگهي، انساني که خدا را نمي شناسد و نمي داند که امر پروردگار چيست ، چگونه مي تواند از عبارت قرآني (سوره نساء) بفهمد که امر آن پيامبر و امر آن امام چون در ادامه هم آمده اند، عين امر خدا است؟ اين کلام تنها در زماني مصداق معنايي پيدا مي کند که انسان خدا را بشناسد، رسول خدا را هم بشناسد و همچنين به اولي الامري که در ميان مردم زمان او زندگي مي کند، معرفت داشته باشد

وقتي که شما اعتقاد نداريد انسان مي تواند وحي بگيرد، شما نمي توانيد سئوال خودتان را با خدا در ميان بگذاريد تا به طريق وحي و يا الهام از امر او در اين زمينه آگاه شويد. همچنين از آنجايي که رسول خدا اينک در ميان ما نيست و شما هم معتقد نيستيد که قرآن او در اين زمينه مي تواند پاسخگو باشد، شما قادر نيستيد که از امر رسول در اين زمينه با خبر شويد. همچنين از آنجايي که شماها به حضور اولي الامر حاضر و آگاه و "صاحب امر" ايمان نداريد (چراکه مي گوييد او غايب است)، شما نمي توانيد موضوع اختلاف بين من و خودتان را به او رجوع دهيد و درستي و نادرستي يکي از اين دو مورد را از او پرسش کنيد. اين است که اگر خوب بنگريم مي بينيم که مراجع شيعه با اين سخنان شان و عقلشان پاک اساس اسلام را از بين برده اند.